Na een korte baalperiode ben ik gaan kijken naar wat ik nog wel kon doen dit jaar. Zwemmen kon niet meer, dus besloot ik extra focus op het fietsen te leggen. Het is het onderdeel van de triathlon waar ik het meeste van geniet. Binnen de Olympische tak van triathlon doe ik mee aan wedstrijden op het hoogste elite niveau. Anders dan bij de langere afstanden, zoals IronMan, mogen we in deze wedstrijden bij elkaar in het wiel zitten (stayeren), net zoals in het wegwielrennen. Dus is het na het zwemmen en voor het lopen echt koers. Maar om sterker te worden op de racefiets bedacht ik om als trainingsdoel was een individuele tijdrit te rijden op de Isaac Meson, mijn wedstrijdfiets. Koersen was het eerste half jaar van 2020 niet mogelijk en dit bleek een toffe trainingsuitdaging. Ik verbaasde mijzelf met de trainingstijdritjes en bedacht dat ik wellicht ooit wel eens een tijdrit in wedstrijdverband zou willen doen.

Ik trainde gestaag door en zette naast de fietsprestaties ook nieuwe persoonlijke records neer op verschillende loopafstanden. En toen opeens kregen we het nieuws dat er toch wat wedstrijden gehouden zouden worden in september! Op 5 september werd het Wereld Kampioenschap triathlon over een sprintafstand (750m zwemmen, 20km fietsen, 5km lopen) gehouden, waar ik op mijn Isaac Meson beslag legde op een 6e plaats in een zeer sterk veld, zoals het hoort bij een WK. Een week later stond vrijwel hetzelfde deelnemersveld aan de start in een World Cup in Karlovy Vary, over een Olympische afstand (1500m zwemmen, 40km fietsen, 10km lopen) met een zwaar heuvelachtig fietsparkoers. Hier racete ik naar een derde plaats, net achter de huidige wereldkampioene. 

Ondertussen kreeg ik van de organisatie van IronMan Maastricht een uitnodiging om deel te nemen aan de PRO race over de 5150, ook weer een Olympische afstand. Dit leek me een heel gave uitdaging, zeker meegenomen dat het in en om mijn woonplaats Maastricht zou zijn. Ik besloot de uitnodiging te accepteren.

Maar, IronMan races zijn non-stayer wedstrijden: we mogen niet bij elkaar in het wiel en moeten 12 meter afstand houden, behalve tijdens het inhalen. Dus kon ik de gedachte die ik aan het begin van het jaar had in uitvoering brengen: een tijdrit in een wedstrijd! Maar, nu mocht het zelfs op een tijdritfiets! Ik nam contact op met Isaac en ik was zeer blij te horen dat ik de Muon mocht gebruiken om mee te doen aan deze IronMan. En toen begon het spannende proces: ik moest in twee weken een tijdritpositie vinden waarin ik mijn kracht kon leveren, aerodynamisch zat, maar toch ook comfortabel genoeg om daarna nog een 10km in 36 minuten te lopen…

Ik nam met trots de Isaac Muon mee naar Cyclinglab Maastricht, waar we aan de slag gingen met de positie. Er is gelukkig veel af te stellen aan de Muon, wat het vinden van een positie optimaliseert. Zadel iets omhoog, toch iets omlaag, iets naar voren, iets gekanteld… En hetzelfde voor het stuur. Deze constructie was duidelijk en gemakkelijk in gebruik. We plaatsten het stuur zelf naar voren, de aerobars wat naar achteren en omhoog en konden ook de aerobars nog wat omhoog kantelen. De positie was klaar! Nu was het aan mij om snel aan de fiets te wennen. 

Ik had nog nooit op een tijdritfiets gezeten, maar de Muon ziet er zo snel uit dat ik eigenlijk niet kon wachten. Drie keer sprong ik voor een half uurtje op de fiets, om te wennen. Op de tijdritfiets zat ik natuurlijk een stukje dieper, verder naar voren met het zadel en ook met het bovenlichaam meer boven het stuur. Dit was oprecht wat spannend, de eerste keren dat ik er op stapte. Maar ik wende er ontzettend snel aan. Het stuur heeft natuurlijk een hele ander vorm dan een normaal racestuur, maar de aerobars liggen comfortabel en sturen en remmen ging steeds beter en de Muon ligt gelukkig goed op de weg. Ook de bochten voelen strak en onder controle. Na een week deed ik mijn eerste intervaltraining op de fiets, langs het kanaal. Mijn powermeter paste er helaas net niet op, dus ik moest mijzelf pacen. Een goede training voor de IronMan race. 

Zondag de 27e was het dan zo ver, maar het weer was wat omgeslagen. Een hele nacht regen zorgde voor een nat en vies wegdek. Maar ik had er vertrouwen in. Na een goed zwemonderdeel, waar ik de eerste voorsprong op de rest van het veld pakte, wisselde ik en sprong op de Muon. Het voelde meteen goed. Het was een redelijk uitdagend fietsparkoers, met in het begin veel bochten, afdalingen en wat kleine klimmetjes, zoals de Mescherberg. Maar overal kwamen de Muon en ik goed uit de voeten en vergrootte ik de voorsprong. De bochten gingen nog steeds strak en soepel, en het aanzetten om weer op tempo te komen, het klimmen en terug naar de aero houding ging super. Tevreden stapte ik na 40km van de fiets en begon aan de solo run naar de winst in de IRONMAN 5150 te Maastricht.